O roślinie:Imbir jest byliną z rodziny imbirowatych, pochodzącą z południowo-wschodniej Azji. Obecnie w stanie dzikim nie występuje, uprawiana jest w obszarze podzwrotnikowym, głównie na Jamajce, w Chinach, Indiach, Brazylii i Australii. Pędy imbiru osiągają wysokość do 1 m, a wyglądem przypominają pędy trzciny.Rozmnażany jest wegetatywnie, gdyż uprawiany nie zawiązuje kwiatów.
Zastosowanie i działanie:
Głównymi składnikami odpowiedzialnymi za właściwości imbiru są zingiberen i zingiberol, związki seskwiterpenowe zawarte w wyizolowanym olejku, nadające mu charakterystyczny zapach. Imbir jest silnym odkażalnikiem i antyseptykiem, pobudza wydzielanie soków trawiennych i żółci, przyśpiesza procesy detoksykacji w wątrobie, poprawia krążenie skórne, mózgowe, wieńcowe i w kończynach. Przenika do potu i łoju działając odkażająco na gruczoły łojowe. Imbir działa silnie przeciwbakteryjnie, przeciwgrzybiczo, przeciwzapalnie i ujędrniająco na skórę. Olejek imbirowy stosuje się w preparatach wyszczuplająco-modelujących, bo pobudza krążenie i przyspiesza spalanie tłuszczu, walczy z cellulitem, a wcierany w skórę działa rozgrzewająco i przeciwbólowo. Imbir ma także szerokie zastosowanie w przemyśle spożywczym, szczególnie stosowany jako przyprawa do owoców morza, potraw mięsnych oraz wyrobów cukierniczych. Ułatwia trawienie, łagodzi mdłości, dba o jame ustną, zwiększa koncentrację i wydajność umysłową, a dodany do kawy niweluje jej szkodliwe działanie.
Historia i tradycja:
Imbir już ponad 3000 lat temu był uprawiany w tropikalnych regionach Azji. Stamtąd przewieziony przez Fenicjan dotarł nad Morze Śródziemne – początkowo jako środek płatniczy. Pierwsze wzmianki o roślinie można znaleźć w prastarych chińskich księgach medycznych, ale jego pochodzenie jest nieznane. W średniowiecznej Francji i Anglii wiele ludowych tradycji wiąże się z imbirowymi piernikami.
