O roślinie:
Wiecznie zielone drzewo z rodziny mirtowatych, pochodzace z Moluków (Indonezja), Filipin, oraz z upraw z krajów podzwrotnikowych. Osiąga wysokość do 15 metrów. Drzewa zaczynają owocować dopiero po 8-10 latach.
Zastosowanie i działanie:
W lecznictwie mają zastosowanie wysuszone, nie rozwinięte jeszcze pączki kwiatowe goździkowca wonnego, zwane goździkami, oraz otrzymany z nich olejek goździkowy. Goździki mają działanie antyseptyczne, przeciwbiegunkowe oraz pobudzają apetyt. W stomatologii olejek używany jest jako środek odkażający i łagodzący miejscowo ból. W leczeniu chorób reumatycznych może byc stosowany jako środek przeciwbólowy. Goździk stosowany jest także w terapii masażu w celu ukojenia i osłabienia bólu związanego z artretyzmem. W aromaterapii używany jest ze względu na silnie pobudzający aromat.
Historia i tradycja:
Goździk jest jednym z najczęściej stosowanych środków w medycynie chińskiej, tybetańskiej, indonezyjskiej i afrykańskiej. Pierwsze pisane wzmianki o stosowaniu goździka w starożytnych Chinach pochodzą z roku 266 przed Chrystusem. Cenili go Egipcjanie, Grecy, Rzymianie. Szersze zastosowanie olejku w Europie datuje się od IV wieku. Stosowany był jako bezpieczny środek na wiele dolegliwości. Ludy Średniowiecza stosowały goździk i olejek goździkowy w okresach wielkich epidemii jako środek chroniący przed zakażeniami.
